लघुकथा.

प्रवासादरम्यानचा एक किस्सा...

रेल्वेने प्रवास करत असताना एक अंध पती-पत्नी रेल्वेत भिक्षा मागत होते त्यांच्यासोबत असलेला त्यांचा एक आठ वर्षाचा मुलगा देखील अंध होता.

माझ्या कंपार्टमेंटमधे प्रवास करणाऱ्या अत्यंत धार्मिक सहप्रवाशाने त्याच्या सहा वर्षाच्या मुलाकडे बघत देवाचे आभार मानले की, माझ्या परिवारावर कुठलेही संकट नाही. हिंदी भाषिक तो प्रवासी मला सांगू लागला "मैं बचपन से ही सभी भगवानों की भक्ति रहा हूं और मैं भगवान की हरदिन आराधना करता हूं और इसलिए मैं और मेरा परिवार सुरक्षित है।" त्याच्या मुलाने माझ्याकडे पाहिले आणि म्हणाला, " अंकल आप गॉड को थैंक यू नहीं बोलोगे ? त्या मुलाच्या वडिलांकडे पाहत मी त्या मुलालाही म्हणालो की, बेटा अगर भगवान सचमुच है तो, बेटा मैं भगवान से थैंक यू तो कहूंगा पर यह जरूर पूछूंगा की जो लोग नहीं देख पा रहे हैं और बेहद गरीबी में जी रहे हैं इन लोगों की जिंदगी में इतनी मुश्किले क्यों है ? यह क्यों नहीं देख सकते सुंदर दुनिया ? आप तो दयालु हो क्या आपको इन पर दया नहीं आती ?

मी असं म्हटल्यावर रेल्वेच्या आमच्या कंपार्टमेंट मध्ये शांतता पसरली....

मग आमच्या कंपार्टमेंट मध्ये एक बाबा महाराज आले त्यांच्या गळ्यात फोटो होता आणि ते बाबा महाराज सांगत होते की जर तुम्ही मला या देवासाठी पैसे दिले तर तुमच्या आयुष्यात कुठलेही दुःख राहणार नाही आणि तुमच्या मनातल्या सर्व मनोकामना पूर्ण होतील कारण माझ्या गळ्यातील हा देव नवसाला पावणारा आहे...

मग पुन्हा रेल्वेच्या आमच्या कंपार्टमेंट मध्ये शांतता पसरली आणि रेल्वे बोगद्यामधून जात असल्यामुळे अंधारही पसरला.....